ποιητική απόδοση στη νεοελληνική
του Μανώλη Χετζογιαννάκη
Κύριε,
γυναίκα που περίπεσε
σε κρίματα μεγάλα,
κάποια στιγμή σε
γνώρισε κι αισθάνθηκε, μια στάλα
μέσ’ στη ψυχή της , μια χαρά για τη θεότητά Σου
και μυροφόρα πρόωρα
τα πόδια τα δικά Σου
τα άχραντα, ήρθε με
σπαραγμό κλαίγοντας να τα πλύνει
μ’ αρώματα πολύτιμα, η αμαρτωλή εκείνη.
Αλλοίμονό μου! φώναζε,
νύχτωσε στη ψυχή μου
και ζοφερή κι
ασέληνη τώρα πια η ζωή μου,
γιατί οίστρος με
κατέλαβε για κολασμένες πράξεις
και έρωτες
αμαρτωλούς Εσύ μπορείς να αλλάξεις
άμα δεχτείς τα
δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια,
Εσύ, που τα νερά της
θάλασσας στα ουράνια μονοπάτια
με νέφαλα τα
κουβαλάς, άκου τους στεναγμούς μου
κι όπως λυγάς τους
ουρανούς νιώσε τους λογισμούς μου.
Πέφτω μπροστά στα
πόδια Σου για να Σου τα φιλήσω
κι ύστερα με τα
ξέπλεκα μαλλιά να τα σκουπίσω,
τα πόδια αυτά που
άκουσε τον κρότο τους η Εύα
στους κήπους του
παράδεισου και κρύφτηκε από σέβας.
Τα πλήθη των
κριμάτων μου ποιος θε να μου τα σβήσει!
το έλεος της κρίσης
Σου ζητώ να με αγγίξει.
Κύριε πολυέλεε,
Σωτήρα ψυχοσώστη
και τη δική μου την
ψυχή πάρε τηνε και σώσ’ τη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου